Dagboek van vrijwilliger Els

Els is momenteel voor het tweede jaar op rij in Santa Cruz. Na een eerste bezoek van enkele weken, verloor ze haar hart aan de kinderen van Niño Feliz. Nu is ze terug voor vier maanden waarin ze als vrijwilliger volop meewerkt in de klassen en de comedores. In de video vertelt ze over haar belevenissen en we delen ook graag een stuk uit haar dagboek!

Els vertelt

Ik ben hier nu een drietal weken en mijn werkschema krijgt vaste vorm. Ik ben drie dagen in de Fundación in Santa Cruz: ik help in de klasjes, ik geef Engelse les en ik werk mee in de comedores en in de schilderklas. Ik probeer zoveel mogelijk namen van de kindjes te onthouden. Ze begroeten me altijd met een grote glimlach en bij gebrek aan hun naam zeg ik dan maar 'hola querida'. Het is voor hen wel zoveel leuker als ik hun naam kan herinneren en hen kan begroeten bij naam.

Op dinsdag en donderdag ga ik mee naar Paititi om daar ook te helpen in de comedor en een activiteit te doen met de kinderen in de namiddag. De sfeer is er anders: er heerst altijd een grote, gezellige drukte en de kinderen zijn zo mogelijk nog liever ?.

Vandaag hebben we in de voormiddag twee families bezocht. Na deze bezoeken voel ik me klein, triest en nederig. Bij het bezoek aan de eerste familie toonde de mama haar huisje: een kleine houten constructie met een golfplaat en enkele losse zeilen als muur. Het is een schrijnende situatie en de sociaal werker stelt de mama voor om langs te komen in de Fundación om hulp en ondersteuning te krijgen.

Bij het bezoek aan de tweede familie, die weliswaar in iets betere omstandigheden woont, vertelt de mama hoe ze het hoofd boven water moet houden met haar vier kinderen. De papa heeft een nieuw leven opgebouwd en laat het gezin volledig in de steek. Haar oudste zonen lijden onder de situatie en willen er niks over zeggen. De mama maakt zich zorgen over hoe ze met de situatie omgaan. De sociaal werker stelt hier voor om een bezoek aan de psycholoog van de Fundación in te plannen. Bij het afscheid kan ik enkel maar een dikke knuffel geven met tranen in de ogen.

Op de terugweg naar de comedor is het heel stil. Deze bezoeken hakken erin en de confrontatie doet me nog meer beseffen wat de Fundación voor deze gezinnen betekent. Zonder het bezoek aan deze gezinnen zou je kunnen denken dat het allemaal 'nogal' meevalt. De kinderen zien er gelukkig uit en ze zijn altijd verzorgd: propere kleertjes aan en haren netjes gekamd (althans ‘s morgens voor het spelen ?). Hoe de mama’s dat klaarspelen is me een compleet raadsel als je ziet in welke omstandigheden ze wonen.

’s Nachts word ik wakker van een onweer en hevige regenbuien. Mijn gedachten gaan direct naar de eerste familie die ik heb bezocht. Hoe gaan die de nacht heelhuids en droog doorstaan???

Ik blijf maar piekeren en ik besluit dan ook om mijn ervaringen met jullie te delen.

Het belangrijkste is niet hoe ik me hierbij voel, maar misschien kan ik jullie aanzetten om heel even stil te staan bij de omstandigheden van deze gezinnen en hen een 'lichtpuntje' te schenken.

Alvast bedankt 'de todo mi corazón' om mijn verhaal te lezen.

Groetjes uit Santa Cruz, Bolivia

Els